Op een frisse dinsdagavond, twee weken voor Kerstmis, lag er een magische sfeer over het plein voor Slot Zeist. Het historische slot, badend in zacht gouden licht, vormde het decor voor een jaarlijkse kersttraditie. Dit jaar zou de Kerstman zelf langskomen om een kerstboom af te leveren. Terwijl het Dickens-koor kerstliederen zong vanaf de trappen van het slot kwamen er enkele feestgangers uit Slot Zeist.
De aankomst van de Kerstman
Plotseling klonk het geluid van rinkelende belletjes. Alle ogen richtten zich naar de rand van het plein, waar de iconische arrenslee van de Kerstman tevoorschijn kwam. Maar er was iets vreemds aan de hand. In plaats van rendieren stonden er twee statige witte paarden voor de slee gespannen. Hun manen glansden in het licht van de lantaarntjes.
“Geen sneeuw, geen rendieren,” grapte de Kerstman toen hij het plein opreed. “Zelfs ik moet me aanpassen aan het klimaat!” De kinderen giechelden, terwijl de Kerstman lachend zijn rode muts rechtzette en zwaaide naar het publiek. Achterop zijn slee een hele grote kerstboom
De kale kerstboom
Toen de slee stilhield, sprong de Kerstman energiek naar beneden. Hij liep naar de achterkant van de slee en tilde, met hulp van een paar sterke handen, een indrukwekkende kerstboom naar het midden van het plein. De aanwezigen hielden hun adem in, wachtend op het moment waarop de boom in al zijn glorie zou worden onthuld. Maar toen de boom overeind stond en de takken zich uitspreidden, werd duidelijk dat er iets ontbrak.
Geen lampjes. Geen ballen. Geen slingers. De kerstboom was kaal.
Een zacht geroezemoes ging door het publiek. “Waar zijn de versieringen?” fluisterden mensen naar elkaar. Maar de Kerstman leek nergens van onder de indruk. Hij knipoogde naar de kinderen, klom terug in zijn slee, en riep: “Kerst is meer dan alleen kijken. Maak er iets moois van!” En met een vrolijke zwaai vertrok hij met enkele gasten van het feest, terwijl het Dickens-koor “I’m Dreaming of a White Christmas” inzette.
Het raadsel van de boom
De kale boom stond daar, als een soort symbool van verwachting. De warme melodieën van het koor vulden het plein, en voor een moment leek het alsof de boom toch iets magisch uitstraalde. Maar de boodschap van de Kerstman bleef een raadsel. Had hij de versieringen vergeten? Was het een vergissing? Of had hij een punt proberen te maken? Toen de avond ten einde liep, vertrokken de mensen langzaam naar huis. De kale boom bleef achter op het plein, onversierd, maar niet onopgemerkt.
Samen laten we hem stralen
De volgende ochtend was de kale boom het gesprek van de dag in Zeist. Iedereen speculeerde over de bedoelingen van de Kerstman. Maar toen iemand het idee opperde om zelf versieringen te brengen, werd de boodschap duidelijk. Dit was geen vergissing. De boom was een uitnodiging.
Families begonnen plannen te maken. Kinderen knutselden zelf kerstballen van papier en glitters. Winkeliers hingen lichtslingers op in hun etalages om aan de boom te schenken. Zelfs ouderen kwamen in actie, en brachten oude ornamenten van zolder om het plein te laten stralen.
Tegen de tijd dat het grote Oudjaarsfeest werd gehouden, was de boom getransformeerd. Hij stond te schitteren in een zee van licht en kleur, gevuld met persoonlijke bijdragen van iedereen in Zeist. De boom was niet zomaar een kerstboom. Het was een symbool van saamhorigheid en de ware kerstgedachte.
Een magische kerst
Op die koude Oudjaarsavond verzamelde de stad zich opnieuw rond de boom. Iedereen danste op de muziek van onder andere Henk Dissel. De feestgangers toostten om het aankomende nieuwe jaar. Iedereen keek verwonderd naar de boom. Hij straalde niet alleen door de lichtjes, maar door het gezamenlijke werk van een gemeenschap, die samen iets moois had gecreëerd. Om klokslag 12 uur luidde de centrale vuurwerkshow 2025 in.
Ergens ver weg, zat de Kerstman met een tevreden glimlach in zijn arrenslee, kijkend naar de magie die hij in gang had gezet.
Fijne feestdagen, Zeist. Laten we samen blijven stralen.
Idee: ZeistInBeeld – Tekst gecreëerd met behulp van ChatGPT
